In een digitaal landschap waarin platforms gestuurd worden door algoritmes, commerciële logica en vaak ondoorzichtige verdienmodellen, is de vraag niet óf je als overheid zichtbaar moet zijn: maar waar, waarom en onder welke voorwaarden.
Een eenvoudig, maar krachtig toetsingskader begint met drie reflectieve vragen:
1. Draagt dit kanaal bij aan uitlegbaarheid?
Kan ik uitleggen hoe dit platform werkt, hoe informatie wordt getoond, en waarom bepaalde content wel of niet zichtbaar is? Of vergroot het de ondoorzichtigheid?
2. Behouden mensen regie over hun data en identiteit?
Hebben gebruikers inzicht in wat er met hun gegevens gebeurt? Kunnen ze zelf bepalen hoe ze benaderd worden – of zijn ze onbewust deel van een datagedreven ecosysteem waar ze geen grip op hebben?
3. Kan ik uitleggen waarom ik dit platform wél gebruik – en andere niet?
Is het verschil tussen ‘aanwezig zijn’ en ‘afwezig blijven’ uitlegbaar vanuit je opdracht en doelgroep? Of is de keuze vooral gemak of gewoonte?
Als je op één van deze drie vragen moet zwijgen of ontwijken, is het tijd om te heroverwegen.
Deze toets is geen stoplicht, maar een moreel kompas
Het doel is niet om platforms te verbieden of idealen af te dwingen, maar om bewust te kiezen – en die keuze publiek te kunnen verantwoorden. Dat is geen detail in communicatiebeleid, maar een uiting van gezag, integriteit en vertrouwen.
Tot slot:
Twijfel je of een platform nog past bij jouw publieke opdracht?
Je bent niet de eerste. Steeds meer overheden stellen deze vragen: en nemen verantwoordelijkheid, stap voor stap.
📞 Neem gerust contact op via 06 5252 8205
Want publieke communicatie begint niet met bereik: maar met betekenis.
Geef een reactie